“Öğretmenlerin İletişim Becerilerini Değerlendirme Ölçeği” Geliştirme Çalışması

Derya Yıldız; Mehmet Yaşar Kılıç; Mustafa Yavuz

doi:10.16916/aded.345518

Araştırma Makalesi

“Öğretmenlerin İletişim Becerilerini Değerlendirme Ölçeği” Geliştirme Çalışması

Yıl 2018, Cilt: 6 Sayı: 1, 48 - 67, 30.01.2018

Derya Yıldız , Mehmet Yaşar Kılıç , Mustafa Yavuz

https://doi.org/10.16916/aded.345518

Cited By: 6

Öz

Bu çalışma ile öğretmenlerin iletişim
becerilerini ölçebilecek geçerli ve güvenilir bir ölçme aracı geliştirme
amaçlanmıştır. 2016-2017 eğitim-öğretim yılında Konya merkezde
ilköğretim ve ortaöğretimde öğrenim gören öğrenciler araştırmanın evrenini oluşturmaktadır. Araştırmada tesadüfi örnekleme yöntemiyle
seçilen toplam 259 öğrenciye ölçek uygulanmıştır. Öğrencilerin bir önceki dersi
işleyen öğretmenlerinin iletişim becerilerini değerlendirmeleri ile ölçek
uygulaması yapılmıştır. İlgili alan yazın taranarak hazırlanan ölçek maddelerinin
son hâli uzman görüşleri neticesinde oluşturulmuştur. Geçerlik ve güvenirlik
analizleri neticesinde ilk hâli 73 maddeden oluşan ölçek 20 maddeye
indirilmiştir. Maddelerin 12 tanesi olumlu 8 tanesi olumsuz yargıdan
oluşmaktadır. Ölçeğin olumsuz yargı içeren maddeleri ters puanlanmaktadır. Açımlayıcı
ve doğrulayıcı faktör analizleri ölçeğin geçerliğini sağlamak amacıyla yapılmıştır.
Cronbach α, Spearman Brown, Gutmann Split-Half teknikleri, düzeltilmiş madde toplam
korelasyonları ve %27'lik alt-üst grup farkına ilişkin t değerler ise ölçeğin
güvenirliğini hesaplamada kullanılmıştır. Yapılan analizler geliştirilen
ölçeğin geçerli ve güvenilir olduğunu göstermiştir.

Anahtar Kelimeler

İletişim Becerisi, İletişim Becerisi Değerlendirme, Öğretmenler, Geçerlik

Kaynakça

Arkün, S. ve Aşkar, P. (2010). Yapılandırmacı öğrenme ortamlarını değerlendirme ölçeğinin geliştirilmesi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 39 (39), 32-43.
Aşkar, P. (1995). Geleceğin okulları. TED Ankara Koleji Vakfı Antalya Semineri Bildirileri (23-27 Ocak). Ankara.
Aydın, B., Derelioğlu.Y., & Palut, B. (2001). Sosyal Beceri (IKE) Ölçeği geçerlilik ve güvenirlik çalışması. 6. Ulusal PDR Kongresi, Ankara ODTÜ.
Badea, L. & Pana, N. A. (2010). The role of empathy in developing the leader’s emotional intelligence. Theoretical and Applied Economics, 2 (543), 69-78.
Baker, S. B., & Shaw, M. C. (1987). Improving counseling through primary prevention. Westerville: Merrill Publishing Company.
Baker, J. A. (2006). Contributions of teacher–child relationships to positive school adjustment during elementary school. Journal of school psychology, 44(3), 211-229.
Balcı, S. (1996). Danışma becerileri eğitiminin üniversite öğrencilerinin iletişim beceri düzeyine etkisi. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Samsun.
Baumgartner, H., & Homburg, C. (1996). Applications of structural equation modeling in marketing and consumer research: A review. International journal of Research in Marketing, 13(2), 139-161.
Bayram, N. (2013). Yapısal eşitlik modellemesine giriş. Amos uygulamaları. İstanbul: Ezgi Kitapevi.
Bıçakçı, İ. (2003). İletişim ve halkla ilişkiler: Eleştirel bir yaklaşım. MediaCat Kitapları.
Büyüköztürk, Ş. (2002). Faktör analizi: Temel kavramlar ve ölçek geliştirmede kullanımı. Kuram ve uygulamada eğitim yönetimi, 32(32), 470-483.
Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E.K., Akgün, Ö.E., Karadeniz, Ş., Demirel, F. (2010). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi.
Büyüköztürk, Ş. (2011). Sosyal bilimler için veri analizi el kitabı. Ankara: Pegem Akademi.
Celep, C. (1997). Öğretmenlik yeterlilik duygusu. Yaşadıkça Eğitim Dergisi, İstanbul, Ocak/Şubat.
Celep, C. (2002). Sınıf yönetimi ve disiplini. Ankara: Anı Yayıncılık.
Claus, C. J., Booth-Butterfield, M., & Chory, R. M. (2012). The relationship between instructor misbehaviors and student antisocial behavioral alteration techniques: The roles of instructor attractiveness, humor, and relational closeness. Communication Education, 61(2), 161-183.
Cooper, B. (2002). Teachers as moral models? The role of empathy in teacher/pupil relationships. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Leeds Metropolitan University.
Debasish, S.S. & Das, B. (2009). Business communication. New Delhi: PHI Learning.
Demirel, Ö. (1995). Sınıf içi iletişim ve teknoloji. Antalya Semineri Bildirileri, 23-27 Ocak.
Dökmen, Ü. (1997). İletişim çatışmaları ve empati. İstanbul: Sistem Yayıncılık.
Ergin, A., & Birol, C. (2000). Eğitimde iletişim. Ankara: Anı Yayıncılık.
Engin, A. O., & Aydın, S. (2007). Sınıf içi iletişimde öğretmenin rolü. Atatürk Üniversitesi Kazım Karabekir Eğitim Fakültesi Dergisi, (16), 1-14.
Erkuş, A. (2003). Psikometri üzerine yazılar. Ankara: Türk Psikologlar Derneği Yayınları.
Ersanlı, K. B. S., & Balcı, S. (1998). Developing a communication skill inventory: Its validity and reliability. Turkish Psychological Counseling and Guidence Journal, 10(2), 7-12.
Fidan, M. & Küçükali, R. (2014). İlköğretim kurumlarında yöneticilerin iletişim becerileri ve örgütsel değerler. Eğitim Bilimleri Araştırmaları Dergisi, 4(1), 317-334.
George, J. M., & Jones, G. R. (1997). Organizational spontaneity in context. Human performance, 10(2), 153-170.
Gibson, R. L. & Mitchell, M. H. (1995). Introduction to counseling and guidance (4th ed.).Englewood Cliffs, NJ: Merrill/Prentice Hall.
Gordon, T. (1998). Etkili öğretmenlik eğitimi. (çev. Emel Aksay), İstanbul: Sistem Yayıncılık.
Güçlü, N. (2001). İletişim. Ankara: Nobel Yayıncılık.
Gürsel, M. (2011). Sınıf yönetimi. Ankara: Eğitim Akademisi Yayınları.
Gürüz, D., & Eğinli, A. T. (2008). Kişilerarası iletişim: bilgiler-etkiler-engeller. Ankara: Nobel Yayıncılık.
Hallinan, M. T. (2008). Teacher influences on students' attachment to school. Sociology of Education, 81(3), 271-283.
Hogan, R. (1969). Development of an empathy scale. Journal of consulting and clinical psychology, 33(3), 307-316.
Karagöz, Y. & Kösterelioğlu, İ. (2008). İletişim becerileri değerlendirme ölçeğinin faktör analizi metodu ile geliştirilmesi. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 21, 81-98.
Kline, R. B. (2016). Principles and practice of structural equation modeling. New York: Guilford publications.
Küçükahmet, L., Değirmencioğlu, Ç., Er, T., Öksüzoğlu, A.F., Özdemir, İ.E, Korkmaz, A., (2000). Öğretmenlik mesleğine giriş. Ankara: Nobel Yayıncılık.
Leonardi, P. M., & Barley, W. C. (2011). Materiality as Organizational Communication: Technology, Intention, and Delegation in the Production of Meaning. In T. Kuhn (Ed.), Matters of Communication: Political, Cultural, and Technological Challenges to Communication Theorizing (pp. 101-122). Cresskill, NJ: Hampton Press.
Mckay, M., Davis, M., & Fanning, P. (2012). İletişim becerileri (Çeviren: Özgür Gelbal). Ankara: HYB Basım Yayım.
O’Connor, E., & McCartney, K. (2007). Examining teacher–child relationships and achievement as part of an ecological model of development. American Educational Research Journal, 44(2), 340-369.
Owen, F. K., & Bugay, A. (2014). İletişim becerileri ölçeğinin geliştirilmesi: geçerlik ve güvenirlik çalışması. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 10(2), 51-64.
Özgüven, İ, E. (1994). Uygulanan ders geçme ve kredi sistemine ilişkin öğretmen ve öğrencilerin görüşleri. Ankara: Psikolojik Danışma ve Rehberlik Derneği Yayını.
Pala, A. (2008). Öğretmen adaylarının empati kurma düzeyleri üzerine bir araştırma. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 23(23), 13-23..
Podsakoff, P. M., MacKenzie, S. B., Moorman, R. H., & Fetter, R. (1990). Transformational leader behaviors and their effects on followers' trust in leader, satisfaction, and organizational citizenship behaviors. The leadership quarterly, 1(2), 107-142. Pollard, A. (2006). Reflective teaching (Second Edition). London,New York : Continuum.
Sönmez, V. (2003). Eğitimin tarihsel temelleri. Öğretmenlik mesleğine giriş, Ankara: Anı Yayıncılık.
Şahin, F. Y. (1998). Grupla iletişim becerileri eğitiminin üniversite öğrencilerinin iletişim beceri düzeylerine etkisi. Eğitim ve Bilim, 22(110), 12-19.
Şahin, A. (2007). İlköğretim okulu yöneticilerinin kişiler arası iletişim becerileri ve çatışma yönetimi stratejileri arasındaki ilişki. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Akdeniz Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Antalya.
Şimşek, Ö. F. (2007). Yapısal eşitlik modellemesine giriş: Temel ilkeler ve Lisrel uygulamaları. Ankara: Ekinoks.
Şimşek, Y. (2003). Okul müdürlerinin iletişim becerileri ile okul kültürü arasındaki ilişki. Yayınlanmamış doktora tezi. Anadolu Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir, Türkiye.
Tenenbaum, G., Naidu, S., Jegede, O., & Austin, J. (2001). Constructivist pedagogy in conventional on-campus and distance learning practice: An exploratory investigation. Learning and instruction, 11(2), 87-111.

The “Teachers’ Communication Skills Assessment Scale” Development Study

Yıl 2018, Cilt: 6 Sayı: 1, 48 - 67, 30.01.2018

Derya Yıldız , Mehmet Yaşar Kılıç , Mustafa Yavuz

https://doi.org/10.16916/aded.345518

Cited By: 6

Öz

The purpose of
this study is to develop a reliable and valid assessment instrument in order to
measure the communication skills of teachers. The population of the research
consisted of students who were studying at the primary and secondary schools in
the central district of Konya in the 2016-2017 academic year. The scale was administered
to a total of 259 students who were selected, using the random sampling method.
The administration of the scale was done by obtaining the students’ evaluation
of the communication skills of their teachers who taught the previous lesson. The
final form of the scale items, which were prepared, using relevant literature,
was given by receiving expert opinions. Based on the validity and reliability
analyses, the initial 73 items in the scale was reduced to 20. Of those, 12 sought
positive judgments and 8 sought negative judgments. The items that sought
negative judgments were graded adversely. Exploratory and confirmatory factor
analyses were conducted for the validity of the scale; Cronbach α, Spearman
Brown, Gutmann Split-Half techniques, and t values related to the bottom and
top 27% groups’ differences and corrected item total correlations were calculated for
the reliability of the scale. The results of the analyses showed that the scale
was valid and reliable.

Anahtar Kelimeler

Communication Skill, Communication Skill Evaluation, Teachers, Validity, Reliability

Kaynakça

Arkün, S. ve Aşkar, P. (2010). Yapılandırmacı öğrenme ortamlarını değerlendirme ölçeğinin geliştirilmesi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 39 (39), 32-43.
Aşkar, P. (1995). Geleceğin okulları. TED Ankara Koleji Vakfı Antalya Semineri Bildirileri (23-27 Ocak). Ankara.
Aydın, B., Derelioğlu.Y., & Palut, B. (2001). Sosyal Beceri (IKE) Ölçeği geçerlilik ve güvenirlik çalışması. 6. Ulusal PDR Kongresi, Ankara ODTÜ.
Badea, L. & Pana, N. A. (2010). The role of empathy in developing the leader’s emotional intelligence. Theoretical and Applied Economics, 2 (543), 69-78.
Baker, S. B., & Shaw, M. C. (1987). Improving counseling through primary prevention. Westerville: Merrill Publishing Company.
Baker, J. A. (2006). Contributions of teacher–child relationships to positive school adjustment during elementary school. Journal of school psychology, 44(3), 211-229.
Balcı, S. (1996). Danışma becerileri eğitiminin üniversite öğrencilerinin iletişim beceri düzeyine etkisi. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Samsun.
Baumgartner, H., & Homburg, C. (1996). Applications of structural equation modeling in marketing and consumer research: A review. International journal of Research in Marketing, 13(2), 139-161.
Bayram, N. (2013). Yapısal eşitlik modellemesine giriş. Amos uygulamaları. İstanbul: Ezgi Kitapevi.
Bıçakçı, İ. (2003). İletişim ve halkla ilişkiler: Eleştirel bir yaklaşım. MediaCat Kitapları.
Büyüköztürk, Ş. (2002). Faktör analizi: Temel kavramlar ve ölçek geliştirmede kullanımı. Kuram ve uygulamada eğitim yönetimi, 32(32), 470-483.
Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E.K., Akgün, Ö.E., Karadeniz, Ş., Demirel, F. (2010). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi.
Büyüköztürk, Ş. (2011). Sosyal bilimler için veri analizi el kitabı. Ankara: Pegem Akademi.
Celep, C. (1997). Öğretmenlik yeterlilik duygusu. Yaşadıkça Eğitim Dergisi, İstanbul, Ocak/Şubat.
Celep, C. (2002). Sınıf yönetimi ve disiplini. Ankara: Anı Yayıncılık.
Claus, C. J., Booth-Butterfield, M., & Chory, R. M. (2012). The relationship between instructor misbehaviors and student antisocial behavioral alteration techniques: The roles of instructor attractiveness, humor, and relational closeness. Communication Education, 61(2), 161-183.
Cooper, B. (2002). Teachers as moral models? The role of empathy in teacher/pupil relationships. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Leeds Metropolitan University.
Debasish, S.S. & Das, B. (2009). Business communication. New Delhi: PHI Learning.
Demirel, Ö. (1995). Sınıf içi iletişim ve teknoloji. Antalya Semineri Bildirileri, 23-27 Ocak.
Dökmen, Ü. (1997). İletişim çatışmaları ve empati. İstanbul: Sistem Yayıncılık.
Ergin, A., & Birol, C. (2000). Eğitimde iletişim. Ankara: Anı Yayıncılık.
Engin, A. O., & Aydın, S. (2007). Sınıf içi iletişimde öğretmenin rolü. Atatürk Üniversitesi Kazım Karabekir Eğitim Fakültesi Dergisi, (16), 1-14.
Erkuş, A. (2003). Psikometri üzerine yazılar. Ankara: Türk Psikologlar Derneği Yayınları.
Ersanlı, K. B. S., & Balcı, S. (1998). Developing a communication skill inventory: Its validity and reliability. Turkish Psychological Counseling and Guidence Journal, 10(2), 7-12.
Fidan, M. & Küçükali, R. (2014). İlköğretim kurumlarında yöneticilerin iletişim becerileri ve örgütsel değerler. Eğitim Bilimleri Araştırmaları Dergisi, 4(1), 317-334.
George, J. M., & Jones, G. R. (1997). Organizational spontaneity in context. Human performance, 10(2), 153-170.
Gibson, R. L. & Mitchell, M. H. (1995). Introduction to counseling and guidance (4th ed.).Englewood Cliffs, NJ: Merrill/Prentice Hall.
Gordon, T. (1998). Etkili öğretmenlik eğitimi. (çev. Emel Aksay), İstanbul: Sistem Yayıncılık.
Güçlü, N. (2001). İletişim. Ankara: Nobel Yayıncılık.
Gürsel, M. (2011). Sınıf yönetimi. Ankara: Eğitim Akademisi Yayınları.
Gürüz, D., & Eğinli, A. T. (2008). Kişilerarası iletişim: bilgiler-etkiler-engeller. Ankara: Nobel Yayıncılık.
Hallinan, M. T. (2008). Teacher influences on students' attachment to school. Sociology of Education, 81(3), 271-283.
Hogan, R. (1969). Development of an empathy scale. Journal of consulting and clinical psychology, 33(3), 307-316.
Karagöz, Y. & Kösterelioğlu, İ. (2008). İletişim becerileri değerlendirme ölçeğinin faktör analizi metodu ile geliştirilmesi. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 21, 81-98.
Kline, R. B. (2016). Principles and practice of structural equation modeling. New York: Guilford publications.
Küçükahmet, L., Değirmencioğlu, Ç., Er, T., Öksüzoğlu, A.F., Özdemir, İ.E, Korkmaz, A., (2000). Öğretmenlik mesleğine giriş. Ankara: Nobel Yayıncılık.
Leonardi, P. M., & Barley, W. C. (2011). Materiality as Organizational Communication: Technology, Intention, and Delegation in the Production of Meaning. In T. Kuhn (Ed.), Matters of Communication: Political, Cultural, and Technological Challenges to Communication Theorizing (pp. 101-122). Cresskill, NJ: Hampton Press.
Mckay, M., Davis, M., & Fanning, P. (2012). İletişim becerileri (Çeviren: Özgür Gelbal). Ankara: HYB Basım Yayım.
O’Connor, E., & McCartney, K. (2007). Examining teacher–child relationships and achievement as part of an ecological model of development. American Educational Research Journal, 44(2), 340-369.
Owen, F. K., & Bugay, A. (2014). İletişim becerileri ölçeğinin geliştirilmesi: geçerlik ve güvenirlik çalışması. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 10(2), 51-64.
Özgüven, İ, E. (1994). Uygulanan ders geçme ve kredi sistemine ilişkin öğretmen ve öğrencilerin görüşleri. Ankara: Psikolojik Danışma ve Rehberlik Derneği Yayını.
Pala, A. (2008). Öğretmen adaylarının empati kurma düzeyleri üzerine bir araştırma. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 23(23), 13-23..
Podsakoff, P. M., MacKenzie, S. B., Moorman, R. H., & Fetter, R. (1990). Transformational leader behaviors and their effects on followers' trust in leader, satisfaction, and organizational citizenship behaviors. The leadership quarterly, 1(2), 107-142. Pollard, A. (2006). Reflective teaching (Second Edition). London,New York : Continuum.
Sönmez, V. (2003). Eğitimin tarihsel temelleri. Öğretmenlik mesleğine giriş, Ankara: Anı Yayıncılık.
Şahin, F. Y. (1998). Grupla iletişim becerileri eğitiminin üniversite öğrencilerinin iletişim beceri düzeylerine etkisi. Eğitim ve Bilim, 22(110), 12-19.
Şahin, A. (2007). İlköğretim okulu yöneticilerinin kişiler arası iletişim becerileri ve çatışma yönetimi stratejileri arasındaki ilişki. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Akdeniz Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Antalya.
Şimşek, Ö. F. (2007). Yapısal eşitlik modellemesine giriş: Temel ilkeler ve Lisrel uygulamaları. Ankara: Ekinoks.
Şimşek, Y. (2003). Okul müdürlerinin iletişim becerileri ile okul kültürü arasındaki ilişki. Yayınlanmamış doktora tezi. Anadolu Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir, Türkiye.
Tenenbaum, G., Naidu, S., Jegede, O., & Austin, J. (2001). Constructivist pedagogy in conventional on-campus and distance learning practice: An exploratory investigation. Learning and instruction, 11(2), 87-111.

Toplam 49 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Bölüm	Makaleler
Yazarlar	Derya Yıldız Mehmet Yaşar Kılıç Mustafa Yavuz
Yayımlanma Tarihi	30 Ocak 2018
Yayımlandığı Sayı	Yıl 2018Cilt: 6 Sayı: 1

Kaynak Göster

APA	Yıldız, D., Kılıç, M. Y., & Yavuz, M. (2018). “Öğretmenlerin İletişim Becerilerini Değerlendirme Ölçeği” Geliştirme Çalışması. Ana Dili Eğitimi Dergisi, 6(1), 48-67. https://doi.org/10.16916/aded.345518