Dijital Öykülerin Türkçe Dil Becerilerinin Gelişimine Etkisi: Bir Meta Analiz Çalışması

Perihan Gülce Özkaya

doi:10.16916/aded.787093

Araştırma Makalesi

Dijital Öykülerin Türkçe Dil Becerilerinin Gelişimine Etkisi: Bir Meta Analiz Çalışması

Yıl 2020, Cilt: 8 Sayı: 4, 1386 - 1405, 29.10.2020

Perihan Gülce Özkaya

https://doi.org/10.16916/aded.787093

Cited By: 11

Öz

Bu çalışmanın amacı, dijital öykülerin Türkiye’de farklı öğrenim düzeylerindeki öğrencilerin Türkçe dil becerilerinin gelişimine etkisinin belirlenmesidir. Bu amaç doğrultusunda dijital öykülerin Türkçe dil becerilerinin gelişimine etkisini inceleyen araştırmaların meta analizi yapılmıştır. Meta analiz çalışmasına 11 araştırma dâhil edilmiştir. Meta analize dâhil edilen çalışmaların toplam örneklem büyüklüğünü deney grubunda 286 katılımcı, kontrol grubunda 280 katılımcı olmak üzere 566 öğrenci oluşturmaktadır. Meta analize dâhil edilen çalışmalar heterojen yapıdadır. Huni saçılım grafiğinin yayın yanlılığına ilişkin sonucuna ek olarak Orwin’in Güvenli N analizi, Duval ve Tweedie’nin Kırpma ve Doldurması ve Egger’in regresyon analizi ile yayın yanlılığının olmadığı tespit edilmiştir. Etki değerleri rastgele etkiler modeline göre hesaplanmıştır. Etki değeri hesaplamalarında Cohen’in d katsayısı kullanılmıştır. Araştırmada dijital öykülerin Türkçe dil becerilerinin gelişimi üzerindeki etkisine göre hesaplanan etki değerlerine, öğrenim düzeyi, yayın türü ve beceri alanı değişkenlerinin moderatör değişken etkisi de incelenmiştir. Moderatör değişken etkisinin belirlenmesinde Q testi ve p anlamlılık katsayısı kullanılmıştır. Araştırmada dijital öykülerin Türkçe dil becerilerinin gelişimi üzerinde yüksek düzeyde bir etkisi olduğu tespit edilmiştir. Moderatör değişken analizi sonucu incelendiğinde yayın türü ve beceri alanı moderatör değişkenleri için çalışmalar arası varyansın Türkçe dil becerilerinin gelişimi açısından anlamlı olmadığı; öğrenim düzeyi moderatör değişkeni için ise lisans düzeyi lehine anlamlı olduğu görülmüştür.

Anahtar Kelimeler

Türkçe dil becerileri , meta analiz , dijital öykü

Kaynakça

Abidin, M. J. Z., Pour-Mohammadi, M., Souriyavongsa, T., Tiang, C. D. B. ve Kim, N. O. L. (2011).
Improving listening comprehension among Malay preschool children using digital stories. International Journal of Humanities and Social Science, 1(14), 159-164.
Abdolmanafi-Rokni, S. J. ve Qarajeh, M. (2014). Digital storytelling in EFL classrooms: The effect on the
oral performance. International Journal of Language and Linguistics, 2(4), 252-257.
Adıgüzel, A. ve Kumkale, Z. (2018). The effect of digital story preparation program on reading
comprehension in English. Electronic Journal of Education Sciences, 7(14), 176-186.
Aitkuzhinova-Arslan, A., Gün, S. ve Üstünel, E. (2016). Teaching vocabulary to Turkish young learners
in semantically related and semantically unrelated sets by using digital storytelling. Dil ve Dilbilimi Çalışmaları Dergisi, 12(1), 42-54.
Akgöz, S., Ercan, İ. ve Kan, İ. (2004). Derleme meta-analizi. Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi
Dergisi, 30(2), 107-112.
Aldağ, H. (2005). Öğrenme ve öğretmede A. Paivio’nun ikili kodlama kuramı. Ç.Ü. Sosyal Bilimler
Enstitüsü Dergisi, 14(2), 29-48.
Aldağ, H. ve Sezgin, M. E. (2002). Multimedya uygulamalarında ikili kodlama kuramı. M.Ü. Atatürk
Eğitim Fakültesi Eğitim Bilimleri Dergisi, 15, 29-44.
Ayvaz-Tunç, Ö. (2016). Dijital teknolojiler bağlamında dijital öyküleme yaklaşımının güzel sanatlar
eğitimine entegrasyonu (Yayımlanmamış doktora tezi). Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Samsun.
*Baki, Y. (2015). Dijital öykülerin altıncı sınıf öğrencilerinin yazma sürecine etkisi (Yayımlanmamış
doktora tezi). Atatürk Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Erzurum.
Bakioğlu, A. ve Göktaş, E. (2018). Bir eğitim politikası belirleme yöntemi: Meta analiz. Medeniyet Eğitim
Araştırmaları Dergisi, 1(2), 35-54.
Balaman-Uçar, S. (2016). The impact of digital storytelling on English as a foreign language learners'
writing skills (Yayımlanmamış doktora tezi). Hacettepe Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Başdaş, F. (2017). Drama temelli dijital hikâye anlatıcılığı programının 6 yaş çocuklarının bazı sosyal
becerilerinin gelişimine etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Adnan Menderes Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Aydın.
Borenstein, M., Hedges, L. V., Higgins, J. P. T. ve Rothstein, H. R. (2009). Introduction to meta-analysis.
UK: John Wiley & Sons.
Büyükcengiz, M. (2017). Dijital öyküleme metodunun ortaokul öğrencilerinin fen bilimleri dersi
akademik başarı, bilimsel süreç becerileri ve derse yönelik tutumlarına etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Akdeniz Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Antalya.
Büyüköztürk, Ş., Kılıç-Çakmak, E., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş., ve Demirel, F. (2018). Bilimsel araştırma
yöntemleri (24. Baskı). Ankara: Pegem Akademi.
Card, N. A. (2011). Applied meta-analysis for social science research: Methodology in the social
sciences. New York: Guilford.
*Ciğerci, F. M. (2015). İlkokul dördüncü sınıf Türkçe dersinde dinleme becerilerinin geliştirilmesinde
dijital hikâyelerin kullanılması (Yayımlanmamış doktora tezi). Anadolu Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir.
Cohen, J. (1988). Statistical power analysis for the behavioral sciences (2. Baskı). New Jersey: Lawrence
Erlbaum Associates.
Cumming, G. (2012). Understanding the new statistics (effect sizes, confidence, intervals and meta-analysis). New York: Routledge.
*Çıralı, H. (2014). Dijital hikâye anlatımının görsel bellek ve yazma becerisi üzerine etkisi
(Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Hacettepe Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
*Çiftçi, M. (2019). Dijital hikâyelerin ilkokul ikinci sınıf öğrencilerinin okuma becerileri üzerindeki etkisi
(Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Aksaray Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Aksaray.
Dağıstan, G. (2015). İngilizce dersinde kullanılan bellek destekleyici stratejilerden öyküleme yönteminin
kelime bilgisine etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Kırşehir Ahi Evran Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kırşehir.
Dayan, G. (2017). İlkokul öğrencilerinin Türkçe dersinde dijital öyküleme çalışmaları (Yayımlanmamış
yüksek lisans tezi). Eskişehir Osmangazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir.
Dayan, G. ve Girmen, P. (2018). Türkçe eğitimi yazma sürecinde: Dijital öyküleme. Eğitimde Nitel
Araştırmalar Dergisi, 6(3), 207-228.
Demir, S. (2012). The effect of storyline method on students’ achievements in 5th grade of science
and technology courses. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 46, 5026-5029.
*Demirbaş, İ. (2019). Dijital öykülerin ilkokul öğrencilerinin dinlediğini anlama ve yaratıcı yazma
becerilerine etkisi (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Kırşehir Ahi Evran Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kırşehir.
Demirer, V. (2013). İlköğretimde e-öyküleme kullanımı ve etkileri (Yayımlanmamış doktora tezi).
Necmettin Erbakan Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Konya.
Dinçer, S. (2014). Eğitim bilimlerinde uygulamalı meta-analiz. Ankara: Pegem Akademi.
Doğan, B. ve Robin, B. R. (2008). Implementation of digital storytelling in the classroom by teachers
trained in a digital storytelling workshop. Proceedings of Society for Information Technology &Teacher Education International Conference. 19.06.2020 tarihinde http://www.editlib.org/p/27287 adresinden erişildi.
*Duman, B. ve Göçen, G. (2015). The effect of the digital storytelling method on pre-service teachers’
creative writing skills. Anthropologist, 20(1-2), 215-222.
Duran, E. ve Ertan-Özen, N. (2017). Dijital öyküler ve Türkçe eğitiminde kullanımı. Avrasya Dil Eğitimi
ve Araştırmaları Dergisi, 1(1), 76-105.
Figa, E. (2004). The virtualization of stories and storytelling. Storytelling Magazine, 16 (2), 34 - 36.
Gakhar, S. (2007). The influence of a digital storytelling experience on pre-service teacher education students’ attitudes and intentions. University of Iowa State, USA. 19.06.2020 tarihinde http://lib.dr.iastate.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=16050&context=rtd adresinden erişildi.
Galbreath, M. A. (2015). Voices of place: The affordances and barriers for teaching underrepresented students who employ digital stories to articulate their ınterpretations of place meaning. University of Idaho. 19.06.2020 tarihinde https://search.proquest.com/docview/1752638579?pq-origsite=gscholar adresinden erişildi.
*Gider, B. (2019). Bireysel ve işbirlikli dijital öyküleme uygulamalarının üstün zekâlı öğrencilerin yazma
performansına ve dil gelişimine etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Kırklareli Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Kırklareli.
Gordon, C. (2011). Digital storytelling in the classroom: Three case studies (Unpublished doctoral dissertation). University of Arizona State, USA. 19.06.2020 tarihinde https://repository.asu.edu/attachments/93320/content//tmp/packagefD9mbW/Gordon_asu_0010E_11221.pdf adresinden erişildi.
Göçen, G. (2014). Dijital öyküleme yönteminin öğrencilerin akademik başarı ile öğrenme ve ders
çalışma stratejilerine etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Muğla.
Göçen-Kabaran, G. ve Aldan-Karademir, Ç. (2017). Digital storytelling experiences of pre-service
teachers: An action research. Online Submission, 12(6), 369-386.
Gözen, G. ve Cırık, İ. (2017). Dijital öykülemenin okul öncesi çocukların sosyal-duygusal davranışlarına etkisi. İlköğretim Online, 16(4). 1882-1896.
Gündüz, N. (2019). Dijital öykü yazarlığının çeşitli değişkenlere göre incelenmesi (Yayımlanmamış
Yüksek Lisans Tezi). Dokuz Eylül Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İzmir.
Güneş, F. (2013). Türkçede metin öğretimi yerine metinle öğrenme. Adıyaman Üniversitesi Sosyal
Bilimler Enstitüsü Dergisi, 6(11), 603-637.
Gürol, A. ve Kerimgil, S. (2012). Primary school education pre-service teachers' views about the
application of storyline method in social studies teaching. International Online Journal of Educational Sciences, 4(2), 325-334.
Huedo-Medina, T. B., Sanchez-Meca, J., Marin-Martinez, F. ve Botella, J. (2006). Assessing
heterogeneity in meta-anlaysis: Q statistic or I² index? Psychological Methods, 11(2), 193-206.
Hung, C. M., Hwang, G. J. ve Huang, I. (2012). A project-based digital storytelling approach
for improving students' learning motivation, problem-solving competence and learning achievement. Journal of Educational Technology & Society, 15(4), 368-379.
Kahraman, Ö. (2013). Dijital hikâyecilik metoduyla hazırlanan öğretim materyallerinin öğrenme döngüsü giriş aşamasında kullanılmasının fizik dersi başarısı ve motivasyonu düzeyine etkisi (Yayımlanmamış doktora tezi). Balıkesir Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Balıkesir.
Karakoyun, F. (2014). Çevrimiçi ortamda oluşturulan dijital öyküleme etkinliklerine ilişkin öğretmen adayları ve ilköğretim öğrencilerinin görüşlerinin incelenmesi (Yayımlanmamış doktora tezi). Anadolu Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir.
Kurudayıoğlu, M. ve Bal, M. (2014). Ana dili eğitiminde dijital hikâye anlatımlarının kullanımı. Sakarya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 28, 74-95.
Meadows, D. (2003). Digital Storytelling: Research-based practice in new media. Visual Communication, 2(2), 189–193.
MEB (2019). Türkçe Dersi (İlkokul ve Ortaokul 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 ve 8. Sınıflar) Öğretim Programı. Ankara: MEB.
Miller, C. H. (2004). Digital storytelling: A creator's guide to interactive entertainment.
Taylor & Francis. 19.06.2020 tarihinde https://books.google.com.tr/books?id=kWFosl5j3fIC&printsec=frontcover&hl=tr&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false adresinden erişildi.
Mitchell, P. (2016). The impact of the storyline method on the foreign language classroom: an action
research case study with military linguist cadets (Doctoral dissertation). University of Derby,UK.
Nam, C. W. (2017). The effects of digital storytelling on student achievement, social presence, and
attitude in online collaborative learning environments. Interactive Learning Environments, 25(3), 412-427.
Ohler, J. (2006). The world of digital storytelling. Educational Leadership, 44–47.
Özer, M. (2016). Exploring the role of digital storytelling in vocabulary learning and retention: A case
study at Harran University (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Harran Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Şanlıurfa.
*Özerbaş, M. A. ve Öztürk, Y. (2017). Türkçe dersinde dijital hikâye kullanımının akademik başarı,
motivasyon ve kalıcılık üzerinde etkisi. TÜBAV Bilim Dergisi, 10(2), 102-110.
*Özkaya, P. G. (2017). Bilgi teknolojilerine dayalı hikâye anlatımıyla öbek-anlam ilişkisinin kavranması
(Yayımlanmamış doktora tezi). Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Muğla.
Pigott, T. (2012). Advances in meta-analysis. Chicago: Springer.
Prins, E. (2017). Digital storytelling in adult education and family literacy: A case study from
rural Ireland. Learning, Media & Technology, 42(3), 308-323.
Rahimi, M., ve Yadollahi, S. (2017). Effects of offline vs. online digital storytelling on the development
of EFL learners’ literacy skills. Cogent Education, 4(1), 1285531.
Robin, B. R. (2008). Digital storytelling: A powerful technology tool for the 21st century classroom.
Theory Into Practice, 47(3), 220-228.
Rothstein, H. R., Sutton, A. J. ve Borenstein, M. (2005). Publication bias in meta-analysis: Prevention,
assessment and adjustments. England: John Wiley & Sons.
Rust, R. T., Lehmann, D. R., ve Farley, J. U. (1990). Estimating publication bias in meta-analysis. Journal
of Marketing Research, 27(2), 220-226.
Shelton, C. C., Archambault, L. M. ve Hale, A. E. (2017). Bringing digital storytelling to the elementary
classroom: Video production for preservice teachers. Journal of Digital Learning in Teacher Education, 33(2), 58-68.
Sutton, A. J. (2009). Publication bias. H. Cooper, L. V. Hedges, ve J. C. Valentine (Ed.), The handbook of
research synthesis and meta-analysis (2nd ed.) içinde (s.435-452). New York: Russell Sage Foundation.
Şentürk-Leylek, B. (2018). İlkokul üçüncü sınıf öğrencilerinin okuma becerilerinin gelişiminde ve
okumaya yönelik tutumlarında dijital hikayelerin etkisi (Yayımlanmamış doktora tezi). Uludağ Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Bursa.
Takacs, Z. K., Swart, E. K., ve Bus, A. G. (2015). Benefits and pitfalls of multimedia and interactive
features in technology-enhanced storybooks: A meta-analysis. Review of educational research, 85(4), 698-739.
Tatlı, Z. ve Aksoy, D. A. (2017). Yabancı dil konuşma eğitiminde dijital öykü kullanımı. Marmara
Üniversitesi Atatürk Eğitim Fakültesi Eğitim Bilimleri Dergisi, 45(45), 137-152.
Tatum, M. E. (2009). Digital storytelling as a cultural-historical activity: Effects on information text
comprehension (Open access dissertations). University of Miami, USA. 19.06.2020 tarihinde http://scholarlyrepository.miami.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1221&context=oa_dissertations adresinden erişildi.
Tepetaş, G. Ş. ve Haktanır, G. (2013). 6 yaş çocuklarının temel kavram bilgi düzeylerini desteklemeye
yönelik öyküleştirme yöntemine dayalı bir eğitim uygulaması. Eğitim ve Bilim, 38(169), 62-79.
Torun, B. (2016). Ortaokul 6. sınıf hücre konusunda dijital öykü kullanımının öğrenci başarısı, tutumu ve bilimsel süreç becerileri üzerine etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Kastamonu Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Kastamonu.
Turgut, G. ve Kışla, T. (2015). Bilgisayar destekli hikâye anlatımı yöntemi: Alanyazın araştırması. Turkish Online Journal of Qualitative Inquiry, 6(2), 97-121.
Türe-Köse, H. B. (2019). Okul öncesi dönem çocuklarında dijital hikâye anlatımının dinleme becerilerine
etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Dumlupınar Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Kütahya.
Ulum, E. (2017). Yedinci sınıf öğrencilerinin fen bilimleri konularında dijital öykü hazırlama deneyimleri
(Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Mersin Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Mersin.
*Uslu, A. (2019). İşbirlikli dijital hikâye anlatımının ilkokul 4. sınıf öğrencilerinin yaratıcı yazma ve sosyal
duygusal öğrenme becerilerine etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Manisa Celal Bayar Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Manisa.
Verdugo, D.R. ve Belmonte, I.A. (2007). Using digital stories to improve listening comprehension with
Spanish young learners of English. Language Learning & Technology. 11(1), 87-101.
Yamaç, A. (2015). İlkokul üçüncü sınıf öğrencilerinin yazma becerilerinin gelişiminde dijital hikâyelerin
etkisi (Yayımlanmamış doktora tezi). Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Yardım, S. (2011). The effect of computer assisted and teacher-led storytelling on vocabulary learning
of 5th grade students (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Yavuz-Konokman, G. (2015). Araştırma temelli öğrenme yaklaşımına dayalı dijital öykü oluşturmanın öğretmen adaylarının direnç davranışlarına ve öğrenme yaklaşımlarına etkisi (Yayımlanmamış doktora tezi). Mersin Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Mersin.
Yılmaz, E. ve Taflan, S. (2010). İlköğretim 6. sınıf öğrencilerinin anlama düzeyinin artırılmasında
“öyküleme tekniği”nin kullanılması. G. L. Uzun ve B. Ü. Bozkurt (Ed.), Türkçe öğretiminde güncel tartışmalar içinde (s.262-272). Ankara: Tömer.
*Yılmaz, Y., Üstündağ, M. T., Güneş, E., ve Çalışkan, G. (2017). Dijital hikâyeleme yöntemi ile etkili
Türkçe öğretimi. Eğitim Teknolojisi Kuram ve Uygulama, 7(2), 254-275.
Yürük, S. E. (2015). Dijital öykülemeye dayalı değerler eğitiminin öğrencilerin değer kazanımı ve tutumlarına etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Fırat Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Elazığ.

The Effect of Digital Stories on the Development of the Turkish Language Skills: A Meta-Analysis Study

Yıl 2020, Cilt: 8 Sayı: 4, 1386 - 1405, 29.10.2020

Perihan Gülce Özkaya

https://doi.org/10.16916/aded.787093

Cited By: 11

Öz

The purpose of the current study is to determine the effect of digital stories on the development of the Turkish language skills of students from different grade levels in Turkey. To this end, a meta-analysis of the studies investigating the effect of digital stories on the development of the Turkish language skills was conducted. 11 studies were included in the current meta-analysis study. The total sample size of the studies included in the meta-analysis is 566 students; 280 in the control groups and 286 in the experimental groups. The studies included in the meta-analysis are heterogonous. In addition to result of the funnel scatter plot related to publication bias, absence of the publication bias was confirmed with Orwin’s Safe N Analysis, Duval and Tweedie’s Trip and Fill and Egger’s regression analysis. Effect sizes were calculated according to the random effects model. In the calculations of the effect sizes, Cohen’s d coefficient was used. In the current study, moderator variable effect of the variables of grade level, type of publication and skill area on the effect sizes calculated according to the effect of the digital stories on the development of the Turkish language skills was also examined. In the determination of the moderator variable effect, Q test and p significance coefficient were used. In the current study, digital stories was found to have a high level of effect on the development of the Turkish language skills. When the results of the moderator variable analysis were examined, it was found that for the type of publication and skill area moderator variables, the between-studies variance is not significant in terms of the development of the Turkish language skills while it was found to be significant in favour of the undergraduate level variable for the grade level moderator variable.

Anahtar Kelimeler

Turkish language skills , digital story , meta-analysis

Kaynakça

Abidin, M. J. Z., Pour-Mohammadi, M., Souriyavongsa, T., Tiang, C. D. B. ve Kim, N. O. L. (2011).
Improving listening comprehension among Malay preschool children using digital stories. International Journal of Humanities and Social Science, 1(14), 159-164.
Abdolmanafi-Rokni, S. J. ve Qarajeh, M. (2014). Digital storytelling in EFL classrooms: The effect on the
oral performance. International Journal of Language and Linguistics, 2(4), 252-257.
Adıgüzel, A. ve Kumkale, Z. (2018). The effect of digital story preparation program on reading
comprehension in English. Electronic Journal of Education Sciences, 7(14), 176-186.
Aitkuzhinova-Arslan, A., Gün, S. ve Üstünel, E. (2016). Teaching vocabulary to Turkish young learners
in semantically related and semantically unrelated sets by using digital storytelling. Dil ve Dilbilimi Çalışmaları Dergisi, 12(1), 42-54.
Akgöz, S., Ercan, İ. ve Kan, İ. (2004). Derleme meta-analizi. Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi
Dergisi, 30(2), 107-112.
Aldağ, H. (2005). Öğrenme ve öğretmede A. Paivio’nun ikili kodlama kuramı. Ç.Ü. Sosyal Bilimler
Enstitüsü Dergisi, 14(2), 29-48.
Aldağ, H. ve Sezgin, M. E. (2002). Multimedya uygulamalarında ikili kodlama kuramı. M.Ü. Atatürk
Eğitim Fakültesi Eğitim Bilimleri Dergisi, 15, 29-44.
Ayvaz-Tunç, Ö. (2016). Dijital teknolojiler bağlamında dijital öyküleme yaklaşımının güzel sanatlar
eğitimine entegrasyonu (Yayımlanmamış doktora tezi). Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Samsun.
*Baki, Y. (2015). Dijital öykülerin altıncı sınıf öğrencilerinin yazma sürecine etkisi (Yayımlanmamış
doktora tezi). Atatürk Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Erzurum.
Bakioğlu, A. ve Göktaş, E. (2018). Bir eğitim politikası belirleme yöntemi: Meta analiz. Medeniyet Eğitim
Araştırmaları Dergisi, 1(2), 35-54.
Balaman-Uçar, S. (2016). The impact of digital storytelling on English as a foreign language learners'
writing skills (Yayımlanmamış doktora tezi). Hacettepe Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Başdaş, F. (2017). Drama temelli dijital hikâye anlatıcılığı programının 6 yaş çocuklarının bazı sosyal
becerilerinin gelişimine etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Adnan Menderes Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Aydın.
Borenstein, M., Hedges, L. V., Higgins, J. P. T. ve Rothstein, H. R. (2009). Introduction to meta-analysis.
UK: John Wiley & Sons.
Büyükcengiz, M. (2017). Dijital öyküleme metodunun ortaokul öğrencilerinin fen bilimleri dersi
akademik başarı, bilimsel süreç becerileri ve derse yönelik tutumlarına etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Akdeniz Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Antalya.
Büyüköztürk, Ş., Kılıç-Çakmak, E., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş., ve Demirel, F. (2018). Bilimsel araştırma
yöntemleri (24. Baskı). Ankara: Pegem Akademi.
Card, N. A. (2011). Applied meta-analysis for social science research: Methodology in the social
sciences. New York: Guilford.
*Ciğerci, F. M. (2015). İlkokul dördüncü sınıf Türkçe dersinde dinleme becerilerinin geliştirilmesinde
dijital hikâyelerin kullanılması (Yayımlanmamış doktora tezi). Anadolu Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir.
Cohen, J. (1988). Statistical power analysis for the behavioral sciences (2. Baskı). New Jersey: Lawrence
Erlbaum Associates.
Cumming, G. (2012). Understanding the new statistics (effect sizes, confidence, intervals and meta-analysis). New York: Routledge.
*Çıralı, H. (2014). Dijital hikâye anlatımının görsel bellek ve yazma becerisi üzerine etkisi
(Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Hacettepe Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
*Çiftçi, M. (2019). Dijital hikâyelerin ilkokul ikinci sınıf öğrencilerinin okuma becerileri üzerindeki etkisi
(Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Aksaray Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Aksaray.
Dağıstan, G. (2015). İngilizce dersinde kullanılan bellek destekleyici stratejilerden öyküleme yönteminin
kelime bilgisine etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Kırşehir Ahi Evran Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kırşehir.
Dayan, G. (2017). İlkokul öğrencilerinin Türkçe dersinde dijital öyküleme çalışmaları (Yayımlanmamış
yüksek lisans tezi). Eskişehir Osmangazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir.
Dayan, G. ve Girmen, P. (2018). Türkçe eğitimi yazma sürecinde: Dijital öyküleme. Eğitimde Nitel
Araştırmalar Dergisi, 6(3), 207-228.
Demir, S. (2012). The effect of storyline method on students’ achievements in 5th grade of science
and technology courses. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 46, 5026-5029.
*Demirbaş, İ. (2019). Dijital öykülerin ilkokul öğrencilerinin dinlediğini anlama ve yaratıcı yazma
becerilerine etkisi (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Kırşehir Ahi Evran Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kırşehir.
Demirer, V. (2013). İlköğretimde e-öyküleme kullanımı ve etkileri (Yayımlanmamış doktora tezi).
Necmettin Erbakan Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Konya.
Dinçer, S. (2014). Eğitim bilimlerinde uygulamalı meta-analiz. Ankara: Pegem Akademi.
Doğan, B. ve Robin, B. R. (2008). Implementation of digital storytelling in the classroom by teachers
trained in a digital storytelling workshop. Proceedings of Society for Information Technology &Teacher Education International Conference. 19.06.2020 tarihinde http://www.editlib.org/p/27287 adresinden erişildi.
*Duman, B. ve Göçen, G. (2015). The effect of the digital storytelling method on pre-service teachers’
creative writing skills. Anthropologist, 20(1-2), 215-222.
Duran, E. ve Ertan-Özen, N. (2017). Dijital öyküler ve Türkçe eğitiminde kullanımı. Avrasya Dil Eğitimi
ve Araştırmaları Dergisi, 1(1), 76-105.
Figa, E. (2004). The virtualization of stories and storytelling. Storytelling Magazine, 16 (2), 34 - 36.
Gakhar, S. (2007). The influence of a digital storytelling experience on pre-service teacher education students’ attitudes and intentions. University of Iowa State, USA. 19.06.2020 tarihinde http://lib.dr.iastate.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=16050&context=rtd adresinden erişildi.
Galbreath, M. A. (2015). Voices of place: The affordances and barriers for teaching underrepresented students who employ digital stories to articulate their ınterpretations of place meaning. University of Idaho. 19.06.2020 tarihinde https://search.proquest.com/docview/1752638579?pq-origsite=gscholar adresinden erişildi.
*Gider, B. (2019). Bireysel ve işbirlikli dijital öyküleme uygulamalarının üstün zekâlı öğrencilerin yazma
performansına ve dil gelişimine etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Kırklareli Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Kırklareli.
Gordon, C. (2011). Digital storytelling in the classroom: Three case studies (Unpublished doctoral dissertation). University of Arizona State, USA. 19.06.2020 tarihinde https://repository.asu.edu/attachments/93320/content//tmp/packagefD9mbW/Gordon_asu_0010E_11221.pdf adresinden erişildi.
Göçen, G. (2014). Dijital öyküleme yönteminin öğrencilerin akademik başarı ile öğrenme ve ders
çalışma stratejilerine etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Muğla.
Göçen-Kabaran, G. ve Aldan-Karademir, Ç. (2017). Digital storytelling experiences of pre-service
teachers: An action research. Online Submission, 12(6), 369-386.
Gözen, G. ve Cırık, İ. (2017). Dijital öykülemenin okul öncesi çocukların sosyal-duygusal davranışlarına etkisi. İlköğretim Online, 16(4). 1882-1896.
Gündüz, N. (2019). Dijital öykü yazarlığının çeşitli değişkenlere göre incelenmesi (Yayımlanmamış
Yüksek Lisans Tezi). Dokuz Eylül Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İzmir.
Güneş, F. (2013). Türkçede metin öğretimi yerine metinle öğrenme. Adıyaman Üniversitesi Sosyal
Bilimler Enstitüsü Dergisi, 6(11), 603-637.
Gürol, A. ve Kerimgil, S. (2012). Primary school education pre-service teachers' views about the
application of storyline method in social studies teaching. International Online Journal of Educational Sciences, 4(2), 325-334.
Huedo-Medina, T. B., Sanchez-Meca, J., Marin-Martinez, F. ve Botella, J. (2006). Assessing
heterogeneity in meta-anlaysis: Q statistic or I² index? Psychological Methods, 11(2), 193-206.
Hung, C. M., Hwang, G. J. ve Huang, I. (2012). A project-based digital storytelling approach
for improving students' learning motivation, problem-solving competence and learning achievement. Journal of Educational Technology & Society, 15(4), 368-379.
Kahraman, Ö. (2013). Dijital hikâyecilik metoduyla hazırlanan öğretim materyallerinin öğrenme döngüsü giriş aşamasında kullanılmasının fizik dersi başarısı ve motivasyonu düzeyine etkisi (Yayımlanmamış doktora tezi). Balıkesir Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Balıkesir.
Karakoyun, F. (2014). Çevrimiçi ortamda oluşturulan dijital öyküleme etkinliklerine ilişkin öğretmen adayları ve ilköğretim öğrencilerinin görüşlerinin incelenmesi (Yayımlanmamış doktora tezi). Anadolu Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir.
Kurudayıoğlu, M. ve Bal, M. (2014). Ana dili eğitiminde dijital hikâye anlatımlarının kullanımı. Sakarya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 28, 74-95.
Meadows, D. (2003). Digital Storytelling: Research-based practice in new media. Visual Communication, 2(2), 189–193.
MEB (2019). Türkçe Dersi (İlkokul ve Ortaokul 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 ve 8. Sınıflar) Öğretim Programı. Ankara: MEB.
Miller, C. H. (2004). Digital storytelling: A creator's guide to interactive entertainment.
Taylor & Francis. 19.06.2020 tarihinde https://books.google.com.tr/books?id=kWFosl5j3fIC&printsec=frontcover&hl=tr&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false adresinden erişildi.
Mitchell, P. (2016). The impact of the storyline method on the foreign language classroom: an action
research case study with military linguist cadets (Doctoral dissertation). University of Derby,UK.
Nam, C. W. (2017). The effects of digital storytelling on student achievement, social presence, and
attitude in online collaborative learning environments. Interactive Learning Environments, 25(3), 412-427.
Ohler, J. (2006). The world of digital storytelling. Educational Leadership, 44–47.
Özer, M. (2016). Exploring the role of digital storytelling in vocabulary learning and retention: A case
study at Harran University (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Harran Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Şanlıurfa.
*Özerbaş, M. A. ve Öztürk, Y. (2017). Türkçe dersinde dijital hikâye kullanımının akademik başarı,
motivasyon ve kalıcılık üzerinde etkisi. TÜBAV Bilim Dergisi, 10(2), 102-110.
*Özkaya, P. G. (2017). Bilgi teknolojilerine dayalı hikâye anlatımıyla öbek-anlam ilişkisinin kavranması
(Yayımlanmamış doktora tezi). Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Muğla.
Pigott, T. (2012). Advances in meta-analysis. Chicago: Springer.
Prins, E. (2017). Digital storytelling in adult education and family literacy: A case study from
rural Ireland. Learning, Media & Technology, 42(3), 308-323.
Rahimi, M., ve Yadollahi, S. (2017). Effects of offline vs. online digital storytelling on the development
of EFL learners’ literacy skills. Cogent Education, 4(1), 1285531.
Robin, B. R. (2008). Digital storytelling: A powerful technology tool for the 21st century classroom.
Theory Into Practice, 47(3), 220-228.
Rothstein, H. R., Sutton, A. J. ve Borenstein, M. (2005). Publication bias in meta-analysis: Prevention,
assessment and adjustments. England: John Wiley & Sons.
Rust, R. T., Lehmann, D. R., ve Farley, J. U. (1990). Estimating publication bias in meta-analysis. Journal
of Marketing Research, 27(2), 220-226.
Shelton, C. C., Archambault, L. M. ve Hale, A. E. (2017). Bringing digital storytelling to the elementary
classroom: Video production for preservice teachers. Journal of Digital Learning in Teacher Education, 33(2), 58-68.
Sutton, A. J. (2009). Publication bias. H. Cooper, L. V. Hedges, ve J. C. Valentine (Ed.), The handbook of
research synthesis and meta-analysis (2nd ed.) içinde (s.435-452). New York: Russell Sage Foundation.
Şentürk-Leylek, B. (2018). İlkokul üçüncü sınıf öğrencilerinin okuma becerilerinin gelişiminde ve
okumaya yönelik tutumlarında dijital hikayelerin etkisi (Yayımlanmamış doktora tezi). Uludağ Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Bursa.
Takacs, Z. K., Swart, E. K., ve Bus, A. G. (2015). Benefits and pitfalls of multimedia and interactive
features in technology-enhanced storybooks: A meta-analysis. Review of educational research, 85(4), 698-739.
Tatlı, Z. ve Aksoy, D. A. (2017). Yabancı dil konuşma eğitiminde dijital öykü kullanımı. Marmara
Üniversitesi Atatürk Eğitim Fakültesi Eğitim Bilimleri Dergisi, 45(45), 137-152.
Tatum, M. E. (2009). Digital storytelling as a cultural-historical activity: Effects on information text
comprehension (Open access dissertations). University of Miami, USA. 19.06.2020 tarihinde http://scholarlyrepository.miami.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1221&context=oa_dissertations adresinden erişildi.
Tepetaş, G. Ş. ve Haktanır, G. (2013). 6 yaş çocuklarının temel kavram bilgi düzeylerini desteklemeye
yönelik öyküleştirme yöntemine dayalı bir eğitim uygulaması. Eğitim ve Bilim, 38(169), 62-79.
Torun, B. (2016). Ortaokul 6. sınıf hücre konusunda dijital öykü kullanımının öğrenci başarısı, tutumu ve bilimsel süreç becerileri üzerine etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Kastamonu Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Kastamonu.
Turgut, G. ve Kışla, T. (2015). Bilgisayar destekli hikâye anlatımı yöntemi: Alanyazın araştırması. Turkish Online Journal of Qualitative Inquiry, 6(2), 97-121.
Türe-Köse, H. B. (2019). Okul öncesi dönem çocuklarında dijital hikâye anlatımının dinleme becerilerine
etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Dumlupınar Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Kütahya.
Ulum, E. (2017). Yedinci sınıf öğrencilerinin fen bilimleri konularında dijital öykü hazırlama deneyimleri
(Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Mersin Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Mersin.
*Uslu, A. (2019). İşbirlikli dijital hikâye anlatımının ilkokul 4. sınıf öğrencilerinin yaratıcı yazma ve sosyal
duygusal öğrenme becerilerine etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Manisa Celal Bayar Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Manisa.
Verdugo, D.R. ve Belmonte, I.A. (2007). Using digital stories to improve listening comprehension with
Spanish young learners of English. Language Learning & Technology. 11(1), 87-101.
Yamaç, A. (2015). İlkokul üçüncü sınıf öğrencilerinin yazma becerilerinin gelişiminde dijital hikâyelerin
etkisi (Yayımlanmamış doktora tezi). Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Yardım, S. (2011). The effect of computer assisted and teacher-led storytelling on vocabulary learning
of 5th grade students (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Yavuz-Konokman, G. (2015). Araştırma temelli öğrenme yaklaşımına dayalı dijital öykü oluşturmanın öğretmen adaylarının direnç davranışlarına ve öğrenme yaklaşımlarına etkisi (Yayımlanmamış doktora tezi). Mersin Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Mersin.
Yılmaz, E. ve Taflan, S. (2010). İlköğretim 6. sınıf öğrencilerinin anlama düzeyinin artırılmasında
“öyküleme tekniği”nin kullanılması. G. L. Uzun ve B. Ü. Bozkurt (Ed.), Türkçe öğretiminde güncel tartışmalar içinde (s.262-272). Ankara: Tömer.
*Yılmaz, Y., Üstündağ, M. T., Güneş, E., ve Çalışkan, G. (2017). Dijital hikâyeleme yöntemi ile etkili
Türkçe öğretimi. Eğitim Teknolojisi Kuram ve Uygulama, 7(2), 254-275.
Yürük, S. E. (2015). Dijital öykülemeye dayalı değerler eğitiminin öğrencilerin değer kazanımı ve tutumlarına etkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Fırat Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Elazığ.

Toplam 144 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil	Türkçe
Konular	Alan Eğitimleri
Bölüm	Makaleler
Yazarlar	Perihan Gülce Özkaya 0000-0001-9630-9739
Yayımlanma Tarihi	29 Ekim 2020
Yayımlandığı Sayı	Yıl 2020 Cilt: 8 Sayı: 4

Kaynak Göster

APA	Özkaya, P. G. (2020). Dijital Öykülerin Türkçe Dil Becerilerinin Gelişimine Etkisi: Bir Meta Analiz Çalışması. Ana Dili Eğitimi Dergisi, 8(4), 1386-1405. https://doi.org/10.16916/aded.787093