Abstract
Speaking is a process which people use in every aspect of their daily
life. During the conversation, the individual sometimes tries to bring the
opposite party to the point of reconciliation in an intellectual sense.
Persuasion means that two people meet at a reasonable solution. Teachers should
be successful in communication skills and using persuasion technique by well-structured
communication procedure will be important helpers in motivation. For this
reason, the aim of the study is to examine the effect of persuasion technique
on the speaking attitudes of pre-service teachers. The study group consisted of
a total of 65 teacher candidates who attended a public university, Faculty of
Education Turkish and Social Sciences Education Department, Oral Expression
course in 2017-2018 academic year. In the research process, a 6-weeks lesson
plan was applied by the persuasion technique. A single group pretest-posttest
design was used in the weak experimental design. In the analysis,
data-dependent groups were analysed by t-test. As a result of the analyses
made, it has been determined that the course created by the persuasion
technique affects the speaking skill positively. However there is no meaningful
difference in speaking attitude according to gender.
References
- Aristoteles. (2013). Retorik. (M. H. Doğan, Çev.). İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
- Ayan, S., Katrancı, M. ve Melanlıoğlu, D. (2014). Awareness level of teacher candidates’ in terms of their Turkish language sufficiency: A qualitative research. International Journal of Academic Research Part B, 6 (29), 137-143.
- Aykaç, M. ve Çetinkaya, G. (2013). Yaratıcı drama etkinliklerinin Türkçe öğretmen adaylarının konuşma becerilerine etkisi, Turkish Studies, 8 (9), 671-682.
- Büyüköztürk, Ş. (2001). Deneysel desenler. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
- Cyndie, H. (2001). Persuasion and its role in meeting educational goals. Theory into Practice. 40 (4), 268-277.
- Demirtaş, H. A. (2004). Temel ikna teknikleri: tu¬tum oluşturma ve tutum değiştirme süreçlerindeki etki¬lerinin altında yatan nedenleri üzerine bir derleme. Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 19, 73-91.
- Deniz, K. (2007). İlköğretim ikinci kademede ko¬nuşma ve dinleme yoluyla öğrencileri ikna üzerine bir araştırma. Yayımlanmamış doktora tezi, Gazi Üniversi¬tesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
- Karahan, B. (2015). Türkçe öğretmen adaylarının konuşma eğitimine yönelik tutumları (Kars ili örneği), e –Kafkas Eğitim Araştırmaları Dergisi, 2(1), 38-45.
- Karasar, N. (2005). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
- Kayabaşı, Y. ve Akcengiz, S. A. (2014). Eğitim fakültesinde okuyan öğretmen adaylarının iletişim becerilerinin farklı değişkenler açısından incelenmesi. Gazi Üniversitesi Endüstriyel Sanatlar Eğitim Fakültesi Dergisi, 33, 86-104.
- Kobu, B. (1975). İkna etme sanatı. Yönetim-İstanbul Üniversitesi İşletme Fakültesi İşletme İktisadı Enstitüsü Dergisi, 1(1), 39-42.
- Krausss, R. M. and Fussell, S. R. (1996). Social psychological models of interpersonal communication. In E.T. Higgins & A. Kruglanski (Eds.), Social Psychology: A Handbook of Basic Principles, (pp. 655-701). New York: Guilford.
- Kurudayıoğlu, M. ve Yılmaz, E. (2014). Türkçe öğretmeni adaylarının oluşturdukları ikna edici metinlerin yapı açısından incelenmesi. Okuma Yazma Eğitimi Araştırmaları, 2(1), 12-21.
- Lord, C. G. (1997). Social psychology. NY: Harcourt Brace College Publishers.
- Maden, S. (2011). Rol kartlarının konuşma eğitimindeki başarı ve tutum üzerine etkisi. Çankırı Karatekin Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 2 (2), 23-38.
- Mısırlı, İ. (2004). Genel ve teknik iletişim. Ankara: Detay Yayıncılık.
- Okur, A., Göçen, G. ve Süğümlü, Ü. (2013). İkna edici yazma ve karşılaştırmalı bir araştırma (Avustralya ana dili öğretimi ders materyalleri ve Türkiye örneği). Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 10 (21), 167-197.
- Özkan E. ve Kınay, İ. (2015). Öğretmen adaylarının konuşma kaygılarının incelenmesi (Ziya Gökalp eğitim fakültesi örneği). Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 4 (3), 1290-1301. http://dx.doi.org/10.7884/teke.519
- Şahbaz, N. K. ve Çekici, Y. E. (2012). Disiplinler arası bir disiplin olarak Türkçe eğitimi. Turkish Studies, 7 (3), 2367-2382. http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.3522
- Tavşancıl, E. (2002). Tutumların ölçülmesi ve spss ile veri analizi. Ankara: Nobel Yayınları.
- Topçuoğlu Ünal, F. ve Özer, D. (2017). Ortaokul öğrencileri için konuşma becerisi tutum ölçeği: geçerlilik ve güvenirlik çalışması. International Journal of Language Academy, 5 (6), 120-131. http://dx.doi.org/10.18033/ijla.3739
- Türkkan, R. O. (2000). İkna ve uzlaşma sanatı. İstanbul: Hayat Yayıncılık.
- Usal, A., Kusluvan, Z. (1999). Davranış Bilimleri. İzmir: Barış Yayınları.
- Yıldız Demirtaş, V. ve Sucuoğlu, H. (2011). Aktif öğrenme gruplarında usta-acemi çocukların karşılaştıkları sorunlar ve çözüm yolları. İlköğretim Online, 10 (2), 479-492.
- Yıldız Demirtaş, V. ve Sucuoğlu, H. (2011). Erken çocukluk döneminde aktif öğrenme gruplarındaki usta ve acemi çocukların grup çalışma süreçleri. Education Sciences, 6 (1), 549-561.
- Yüksel, A. H. (1994). İkna edici iletişim. Eskisehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
Abstract
İletişim ve konuşma bireyin günlük hayatının her
alanında kullandığı bir süreçtir. Konuşma esnasında birey bazen karşısındakini
kendisiyle uzlaşma noktasına getirmeye çalışır. İkna, iki kişinin uygun bir
çözümde buluşmasıdır. Öğretmenlerin, iletişim alanında başarılı olmaları ve
iletişim sürecini iyi bir şekilde oluşturarak ikna etme tekniğini kullanmaları
öğrencilerin motive edilmeleri ve başarıya ulaşmalarında önemli yardımcıları
olacaktır. Bu nedenle çalışmanın amacı, ikna etme tekniğinin öğretmen adaylarının
konuşma tutumuna etkisinin incelenmesidir. Araştırmanın çalışma grubu 2017-2018
öğretim yılında, bir devlet üniversitesi, Eğitim Fakültesi Türkçe ve Sosyal
Bilimler Eğitimi Bölümü, Sözlü Anlatım dersini alan toplam 65 öğretmen
adayından oluşmaktadır. Araştırma sürecinde, ikna etme tekniğiyle oluşturulan 6
haftalık ders planı uygulanmıştır. Zayıf deneysel desende tasarlanan
araştırmada tek grup öntest-sontest desen kullanılmıştır. Veriler bağımlı
gruplar t-testi ile analiz edilmiştir. Yapılan analizler sonucunda ikna etme
tekniğiyle oluşturulmuş dersin konuşma tutumunu olumlu yönde etkilediği tespit
edilmiştir. Ancak ikna etme tekniğinin konuşma tutumu üzerinde cinsiyete göre
anlamlı bir farklılık oluşturmadığı sonucuna ulaşılmıştır.
References
- Aristoteles. (2013). Retorik. (M. H. Doğan, Çev.). İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
- Ayan, S., Katrancı, M. ve Melanlıoğlu, D. (2014). Awareness level of teacher candidates’ in terms of their Turkish language sufficiency: A qualitative research. International Journal of Academic Research Part B, 6 (29), 137-143.
- Aykaç, M. ve Çetinkaya, G. (2013). Yaratıcı drama etkinliklerinin Türkçe öğretmen adaylarının konuşma becerilerine etkisi, Turkish Studies, 8 (9), 671-682.
- Büyüköztürk, Ş. (2001). Deneysel desenler. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
- Cyndie, H. (2001). Persuasion and its role in meeting educational goals. Theory into Practice. 40 (4), 268-277.
- Demirtaş, H. A. (2004). Temel ikna teknikleri: tu¬tum oluşturma ve tutum değiştirme süreçlerindeki etki¬lerinin altında yatan nedenleri üzerine bir derleme. Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 19, 73-91.
- Deniz, K. (2007). İlköğretim ikinci kademede ko¬nuşma ve dinleme yoluyla öğrencileri ikna üzerine bir araştırma. Yayımlanmamış doktora tezi, Gazi Üniversi¬tesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
- Karahan, B. (2015). Türkçe öğretmen adaylarının konuşma eğitimine yönelik tutumları (Kars ili örneği), e –Kafkas Eğitim Araştırmaları Dergisi, 2(1), 38-45.
- Karasar, N. (2005). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
- Kayabaşı, Y. ve Akcengiz, S. A. (2014). Eğitim fakültesinde okuyan öğretmen adaylarının iletişim becerilerinin farklı değişkenler açısından incelenmesi. Gazi Üniversitesi Endüstriyel Sanatlar Eğitim Fakültesi Dergisi, 33, 86-104.
- Kobu, B. (1975). İkna etme sanatı. Yönetim-İstanbul Üniversitesi İşletme Fakültesi İşletme İktisadı Enstitüsü Dergisi, 1(1), 39-42.
- Krausss, R. M. and Fussell, S. R. (1996). Social psychological models of interpersonal communication. In E.T. Higgins & A. Kruglanski (Eds.), Social Psychology: A Handbook of Basic Principles, (pp. 655-701). New York: Guilford.
- Kurudayıoğlu, M. ve Yılmaz, E. (2014). Türkçe öğretmeni adaylarının oluşturdukları ikna edici metinlerin yapı açısından incelenmesi. Okuma Yazma Eğitimi Araştırmaları, 2(1), 12-21.
- Lord, C. G. (1997). Social psychology. NY: Harcourt Brace College Publishers.
- Maden, S. (2011). Rol kartlarının konuşma eğitimindeki başarı ve tutum üzerine etkisi. Çankırı Karatekin Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 2 (2), 23-38.
- Mısırlı, İ. (2004). Genel ve teknik iletişim. Ankara: Detay Yayıncılık.
- Okur, A., Göçen, G. ve Süğümlü, Ü. (2013). İkna edici yazma ve karşılaştırmalı bir araştırma (Avustralya ana dili öğretimi ders materyalleri ve Türkiye örneği). Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 10 (21), 167-197.
- Özkan E. ve Kınay, İ. (2015). Öğretmen adaylarının konuşma kaygılarının incelenmesi (Ziya Gökalp eğitim fakültesi örneği). Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 4 (3), 1290-1301. http://dx.doi.org/10.7884/teke.519
- Şahbaz, N. K. ve Çekici, Y. E. (2012). Disiplinler arası bir disiplin olarak Türkçe eğitimi. Turkish Studies, 7 (3), 2367-2382. http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.3522
- Tavşancıl, E. (2002). Tutumların ölçülmesi ve spss ile veri analizi. Ankara: Nobel Yayınları.
- Topçuoğlu Ünal, F. ve Özer, D. (2017). Ortaokul öğrencileri için konuşma becerisi tutum ölçeği: geçerlilik ve güvenirlik çalışması. International Journal of Language Academy, 5 (6), 120-131. http://dx.doi.org/10.18033/ijla.3739
- Türkkan, R. O. (2000). İkna ve uzlaşma sanatı. İstanbul: Hayat Yayıncılık.
- Usal, A., Kusluvan, Z. (1999). Davranış Bilimleri. İzmir: Barış Yayınları.
- Yıldız Demirtaş, V. ve Sucuoğlu, H. (2011). Aktif öğrenme gruplarında usta-acemi çocukların karşılaştıkları sorunlar ve çözüm yolları. İlköğretim Online, 10 (2), 479-492.
- Yıldız Demirtaş, V. ve Sucuoğlu, H. (2011). Erken çocukluk döneminde aktif öğrenme gruplarındaki usta ve acemi çocukların grup çalışma süreçleri. Education Sciences, 6 (1), 549-561.
- Yüksel, A. H. (1994). İkna edici iletişim. Eskisehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Journal Section | Articles |
| Authors | |
| Publication Date | April 30, 2019 |
| Published in Issue | Year 2019Volume: 7 Issue: 2 |
