Abstract
Bu araştırmanın amacı, Türkçeyi
ana dili olarak konuşanların Türkçede sıfatları pekiştirmeleri sırasındaki
tercihlerini incelemek ve (m, p, r veya
s) ünsüzlerinden hangilerinin
sıfatların pekiştirilmesinde kullanıldığını gösteren bir kuralın var olup
olmadığını araştırmaktır. Çalışmanın
katılımcıları yaşları 18 ile 56 arasında değişen ve Türkçeyi ana dili olarak
konuşan 190 kişidir. 21 sıfattan oluşan
bir liste veri toplamak için kullanılmıştır. Veriler kullanım sıklıkları
açısından analiz edilmiştir. Sonuçlar
listedeki 21 sıfat pekiştirilirken ‘p’nin en sık kullanılan ünsüz, ‘r’nin ise
en az kullanılan ünsüz olduğunu göstermiştir.
Çalışmanın bir başka önemli bulgusu da sıfatların çoğunun birden fazla
pekiştirilmiş biçiminin olmasıdır.
Keywords
References
- Ağakay, M.A. (1967a). İkizlemeler üzerine II. dilbilgisi dorunları I. Türk Dil Kurumu Yayınları. Ankara.
- Ağakay, M.A. (1967b). Pekiştirmeli sıfatlar. dilbilgisi sorunları I. Türk Dil Kurumu Yayınları. Ankara.
- Aslan, S. (1996). Türkiye Türkçesinde küçültme ve Pekiştirme Kavrama ve –CIK eki üzerine. Türk Dili, Sayı 603, syf. 224-228.
- Beck, C. (1975). Turkish usage and acceptability of reduplication and prefixation. Unpublished paper, Carleton University, Ottowa, USA. Banguolu, T. (1974). Türkçenin grameri. BAHA Matbaası. İstanbul.
- Demircan, O. (1987). Emphatic reduplication in Turkish. In H.E. Boeschoten (ed.), Studies on modern Turkish: proceedings of the 3rd conference in Turkish linguistics. Tilburg University Press.
- Dhillon, R. (2009). Turkish emphatic reduplication: Balancing productive and lexicalized forms. GLS, 71, 3–20.
- Gece, M. (1995). Türkçede sıfatı derecelendirme yolları. Türk Dili ve Edebiyat Dergisi, 519, s..240-250.
- Gencan, T.N. (2001). Dilbilgisi. Ayraç Yayınları. Ankara.
- Göğüş, B. (1962). Türkçede birleşik kelimelerin oluşumu ve nasıl yazılmas gerektiği. Türk Dil Kurumu Araştırmaları Yıllığı. TDK Yayınları. Ankara.
- Goksel, A., & Kerslake, C. (2005). Turkish: A comprehensive grammar. London: Routledge.
- Gökşen, E.N. (1967). Eklemeli pekiştirme sıfatları. Dilbilgisi sorunları I. Türk Dil Kurumu Yayınları. Ankara.
- Hengirmen, M. (1995). . Türkçe dilbilgisi. Ankara: Engin Yayınevi.
- Hengirmen, M. (1999). Dilbilgisi ve dilbilim terimleri sözlüğü.Ankara: Engin yay.
- Hyung-Soo,K. (2009). The full-to-partial reduction in Korean and Turkish reduplication. Linguistic Research, 26(2), 121-148.
- Kılıç, Ö., & Bozşahin, C. (2013). Selection of linker type in emphatic reduplication: Speaker’s intuition meets corpus statistics. In Proceedings of CogSci 2013, Berlin, Germany
- Kılıc¸, O., & Bozs¸ahin, C. (2012). Semi-supervised morpheme segmentation without morphological analysis. In Proceedings of the workshop on language resources and technologies for Turkic languages, LREC. ˙Istanbul, Turkey: ELRA.
- Taneri, M. (1990). A Type of reduplication in Turkish. Kansas Working Papers in Linguistics, 15.
- Wedel, A. (1999). Turkish emphatic reduplication. Ms., UC Santa Cruz.
- Wedel, A. (2000). Perceptual distinctiveness in Turkish emphatic reduplication. WCCFL 19.
- Yavas, M. (1980). Borrowing and its implications for Turkish phonology. Unpublished doctoral dissertation, Univ. of Kansas.
Abstract
The aim of this research is to investigate the
tendency of native speakers of Turkish when intensifying adjectives in Turkish
and examine whether there is a rule that governs which of the consonants (m, p, r, or s) are used in intensifying adjectives. The participants of the study were 190 native
speakers of Turkish whose ages ranged from 18 to 56. A list containing 21 adjectives was used to
collect data. The data were analyzed in terms of the frequencies of usage. The results showed that in intensifying the
21 adjectives in the list, ‘p’ was the most frequently used consonant, and ‘r’
was the least frequently used consonant.
Another significant finding of the study was that most of the adjectives
seemed to have more than one intensified form.
References
- Ağakay, M.A. (1967a). İkizlemeler üzerine II. dilbilgisi dorunları I. Türk Dil Kurumu Yayınları. Ankara.
- Ağakay, M.A. (1967b). Pekiştirmeli sıfatlar. dilbilgisi sorunları I. Türk Dil Kurumu Yayınları. Ankara.
- Aslan, S. (1996). Türkiye Türkçesinde küçültme ve Pekiştirme Kavrama ve –CIK eki üzerine. Türk Dili, Sayı 603, syf. 224-228.
- Beck, C. (1975). Turkish usage and acceptability of reduplication and prefixation. Unpublished paper, Carleton University, Ottowa, USA. Banguolu, T. (1974). Türkçenin grameri. BAHA Matbaası. İstanbul.
- Demircan, O. (1987). Emphatic reduplication in Turkish. In H.E. Boeschoten (ed.), Studies on modern Turkish: proceedings of the 3rd conference in Turkish linguistics. Tilburg University Press.
- Dhillon, R. (2009). Turkish emphatic reduplication: Balancing productive and lexicalized forms. GLS, 71, 3–20.
- Gece, M. (1995). Türkçede sıfatı derecelendirme yolları. Türk Dili ve Edebiyat Dergisi, 519, s..240-250.
- Gencan, T.N. (2001). Dilbilgisi. Ayraç Yayınları. Ankara.
- Göğüş, B. (1962). Türkçede birleşik kelimelerin oluşumu ve nasıl yazılmas gerektiği. Türk Dil Kurumu Araştırmaları Yıllığı. TDK Yayınları. Ankara.
- Goksel, A., & Kerslake, C. (2005). Turkish: A comprehensive grammar. London: Routledge.
- Gökşen, E.N. (1967). Eklemeli pekiştirme sıfatları. Dilbilgisi sorunları I. Türk Dil Kurumu Yayınları. Ankara.
- Hengirmen, M. (1995). . Türkçe dilbilgisi. Ankara: Engin Yayınevi.
- Hengirmen, M. (1999). Dilbilgisi ve dilbilim terimleri sözlüğü.Ankara: Engin yay.
- Hyung-Soo,K. (2009). The full-to-partial reduction in Korean and Turkish reduplication. Linguistic Research, 26(2), 121-148.
- Kılıç, Ö., & Bozşahin, C. (2013). Selection of linker type in emphatic reduplication: Speaker’s intuition meets corpus statistics. In Proceedings of CogSci 2013, Berlin, Germany
- Kılıc¸, O., & Bozs¸ahin, C. (2012). Semi-supervised morpheme segmentation without morphological analysis. In Proceedings of the workshop on language resources and technologies for Turkic languages, LREC. ˙Istanbul, Turkey: ELRA.
- Taneri, M. (1990). A Type of reduplication in Turkish. Kansas Working Papers in Linguistics, 15.
- Wedel, A. (1999). Turkish emphatic reduplication. Ms., UC Santa Cruz.
- Wedel, A. (2000). Perceptual distinctiveness in Turkish emphatic reduplication. WCCFL 19.
- Yavas, M. (1980). Borrowing and its implications for Turkish phonology. Unpublished doctoral dissertation, Univ. of Kansas.
Details
| Primary Language | English |
|---|---|
| Journal Section | Articles |
| Authors | |
| Publication Date | April 29, 2018 |
| Published in Issue | Year 2018Volume: 6 Issue: 2 |
