Journal of Graduate School of Social Sciences

Abstract

Hızla geçip giden yaşam
karşısında insanoğlunun belki de tek ve en büyük silahı hafızasıdır. İnsanoğlu
kronolojik anılar dizisinden oluşan özyaşam öyküsünün biricik başkahramanıdır.
Çocukluk, gençlik, yetişkinlik ve olgunluk aşamalarından hafızamızda kalan kimi
soluk, kimi travmatik olaylar, durumlar âdeta yazarı da başkahramanı da
muhatabı da kendimiz olan yegâne öykümüzün parçalarıdır. Elbette ki her insan
için özyaşam öyküsü önemlidir, ancak onlardan çok azı bu kişisel öykülerini
başkalarıyla paylaşmak noktasında isteklidir. Zaten bu öyküler paylaşılsa da
öykü sahibi olumlu ya da olumsuz herhangi bir yönden dikkate değer(!) bir isim
değilse bu öykü pek ilgi görmeyecektir. Edebî birikim içerisinde
otobiyografiler okurun özellikle dikkatini çeker. Bunun temel nedeni anlatının
yazarın hayal ürünü bir kurgu olmaması, doğrudan gerçeği ele vermesidir. Okur
sır keşfine çıkmış bir maceracı gibi bu özel öykünün sayfalarında gezindikçe
yazarla sırdaş olduğu duygusuna kapılır. Bunun bir başka nedeni ise karakterler
gibi değil de okur gibi kanlı canlı bir başka insanla yani yazarkahramanla
kendisi arasında karşılaştırma olanağı bulabilmesidir. Bilindiği üzere okurun
özellikle de tahkiyeli bir metni okuma edimi sırasında sıkça yaptığı temel
eylem karakterle bir özdeşim kurmaktır. Bu durum otobiyografi gibi “gerçeklik”
değerinin yüksek olduğu türlerde daha belirgin olarak hissedilir.